Aan het eind van de eerste week van mijn werkperiode in ‘verzorgingshuis’ Wilgenhof besluit ik een theatrale openingsborrel te geven met verbindingscocktails in mijn mobiele atelier. Het is een van de laagdrempelige manieren om mensen bij mijn onderzoek naar het THUISGEVOEL te betrekken, naast de gesprekskoekjes die ik uitdeel, het groeten en aanspreken van mensen op straat en het aanhaken bij activiteiten.

We maken posters die door het hele huis verspreid worden, ik doe een live aankondiging na een goed bezocht concert én nodig mensen persoonlijk uit. We zetten tafels met gekleurde kleedjes buiten (het is warm!). Ik serveer mijn verbindingscocktails waardoor mensen altijd een partner hebben, waar ze ook zorg voor dragen. De cocktails worden bereid met een injectie van gember-, spicy mango- of lavendelsiroop en gegarneerd met een madelief uit het park. Aanvankelijk word er licht vreemd tegen de cocktails aangekeken. Maar na een kwartier aan een onbekende verbonden te zijn verschuift er toch iets: ‘laten we maar kennis maken, nu we toch aan elkaar vast zitten’. Daarbij kunnen mensen genieten van hartige lolly’s: kwarteleitjes op satéprikkers met een topping van dukkah. Dukkah is een Egyptische noten, zaden en specerijenmix die ook een verbindend element bezit. Elke familie heeft zijn of haar eigen recept en je hebt niet meer dan brood, olijfolie en dukkah nodig om samen te kunnen eten.

‘laten we maar kennis maken, nu we toch aan elkaar vast zitten’

De sfeer is goed en naast een stuk of twintig mensen die wat langer aanschuiven komen er ook diverse mensen langslopen en rijden die nieuwsgierig informeren naar wat er gebeurt. Ook is er een dame die het buiten echt te warm vind en waarvoor ik een cocktailsetje maak, met bijpassende hapjes, waar ze samen met het haar vriendin in het gekoelde paviljoen binnen van kan genieten.

Het gezelschap bestaat uit een mix van voorlopers (mensen die bij nieuwe kansen en ervaringen vooraan staan) en mensen die zich op het laatste moment laten overhalen. Ook de kok en de horecacoördinator komen proeven. Er ontstaan mooie gesprekken en de professionals worden bevraagd door de bewoners. Ik geniet. Het lijkt een mooie basis om vanuit verder te kunnen werken.

Als iedereen tegen zessen naar huis gaat, voel ik me verlaten. Alleen in een groot huis met veel bewoners die achter de muren van hun eigen appartement verdwijnen. En professionals die de andere wereld weer ingaan. Het contrast tussen de levendigheid en het plezier op de borrel én de kaalheid en de stilte op mijn kamer, maakt dat ik me eenzaam voel. En nu? Is dit wat mensen hier regelmatig voelen? Word je makkelijker overvallen door eenzaamheid als er zoveel andere mensen zo dicht op je leven en tijdelijk onbereikbaar zijn?

foto’s: Marcel Sloots, Marlou Hermans