verwonderd duin

verwonderd duin

okt 20, 2016 | ervaren | 0 Reacties

Het is een dag met woest Hollands weer: flinke wind, gruwelijk mooie wolken, donkere luchten én zon. Tijdens het opbouwen vallen er zelfs een paar serieuze buien. Vandaag heb ik mijn eigen duinpan om te onderzoeken hoeveel BOShonger mensen aan kunnen.

Ik haal ze op bij het reguliere pad van de bewoonde wereld en langzaam verdwijnen we uit het zicht, de stekelige duindoornstruiken ontwijkend.

Verwachtingsvol word ik aangekeken als mensen de gevulde tafel zien opduiken in het landschap. Ze krijgen een drankje in een piepkleine beugelfles, een explosie van geuren & smaken (lavendel, rozen, tijm, limoen en komkommer), aangevuld met bubbelend water uit een gietertje. Ik vraag ze een plek in het landschap te kiezen en heel langzaam een 360 graden draai te maken. Wat zie je? Wat valt je op? Iedereen kiest zijn of haar eigen plek en een jongen verdwijnt zelfs tijdelijk van de radar, zomaar opgelost in het landschap…

‘alsof mijn borst helemaal open gaat, zo gelukkig voel ik me als ik dit eet!’

Om het natuurgevoel vast te houden zet ik ze een blinddoek op zodat ze zich over kunnen geven aan hoe het landschap smaakt en ruikt. Er wordt blind geproefd aan zwarte gefermenteerde knoflook die ruikt als een enorm paddenstoelenbos (‘alsof mijn borst helemaal open gaat, zo gelukkig voel ik me als ik dit eet!’), een gefrituurde kastanjekogel (‘is dit oud brood?’) die net te groot is. Ook vraag ik hen hun tong uit te steken waarop een eetbaar parfum van beukenblad gesprayd word. Dit lijkt eng, zomaar in het openbaar je tong te laten zien. Daarna kantelt het en willen ze nog wel een shot.

Het avontuur wordt vervolgd met een korte sessie wolken kijken. Iets dat ik voor het eerst ontdekte toen ik op reis was in Cuba.  Liggend in het landschap met de blik omhoog daalt de rust in en voel ook ik de intensiteit van het leven. Hoe lang mag dit duren? Al mijmerend proeven we popcornwolkjes met boletenolie en gerookt zout. Het smaakt naar meer.

Dus laat ik iedereen, ongezien, zijn eigen vogelfluitje uitkiezen en creëren we samen een concert dat 5 minuten duurt, met de groene zandloper als getuige. Het duurt bewust net te lang waardoor mensen uiteindelijk uit hun comfortzone stappen en andere dingen gaan doen met de fluitjes: ze lopen op elkaar af en maken krijsend ruzie, ze fluisteren of praten als jazzmuzikanten in hun eigen taal. Er ontstaat iets onverwachts en iedereen is verrast.

Uiteindelijk geef ik ze groeipapier om voor zichzelf op te schrijven wat ze mee willen nemen van deze natuurervaring en thuis verder willen laten groeien? In het papier zitten zaadjes die je kunt voeden met aarde, water en aandacht waardoor de veldbloemen die erin zitten tot bloei kunnen komen. Met deze geheimen verdwijnen zij uit mijn zicht en maak ik me klaar voor de volgende ronde.

foto’s: Karen Winnubst-Bosma

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Pin It on Pinterest

Share This