3: de luisteraar

3: de luisteraar

sep 4, 2017 | aandacht geven, organiseren | 2 reacties

Mijn mobiele atelier staat voor de ingang van het ’verzorgingshuis’.  Op de parkeerplaats. De hele dag rijden er auto’s af en aan, komt er bezoek, arriveren er medewerkers en vrijwilligers en schuifelen de bewoners voorbij, met rollators, in de rolstoel, met een stok of met een hondje, op de fiets of met de brommer, of nog kwiek ter been. Het merendeel van de mensen die hier wonen is boven de 80, een grote groep is zelfs 90 plus. Gelukkig zijn het nieuwsgierige mensen, die willen weten wat ik hier kom doen.

Dus is het makkelijk om in gesprek te raken. Ook het THUISGEVOEL en wat voor hen hierin belangrijk is, lijkt een onderwerp dat dicht bij de belevingswereld van de ouderen ligt, vooral als ze hier nog niet zo lang wonen. We delen veel ervaringen: ontroerende en grappige, maar ook pijnlijke en intieme verhalen. Ik luister aandachtig en vraag door. Komt het doordat ik een vreemde ben en binnen afzienbare tijd weer ben verdwenen? Of is de behoefte om gezien en erkend te worden zo groot dat ik alles mag vragen en ook nog antwoord krijg? Weten ze dat mijn interesse in hun leven echt en oprecht is? Ik voel me diep geraakt door alles wat ze mee hebben gemaakt, het leed, de enorme hoeveelheid veranderingen in de afgelopen eeuw, maar ook door hun veerkracht, inzichten en wijsheid. Het lijkt wel een goudmijn waarop ik ben gestuit.

is de behoefte om gezien en erkend te worden zo groot dat ik alles mag vragen en ook nog antwoord krijg?

Naast de gesprekken en ontmoetingen buiten op straat, schuif ik ook zoveel mogelijk aan in het restaurant, het liefst telkens aan een andere tafel, bij ‘verse’ mensen. Zo dineer ik met twee slechtziende heren. Hun wereld dreigt steeds kleiner te worden, ze zijn allebei veel op hun kamer en soms een beetje eenzaam. Ook al eten ze nu ruim een jaar samen, ze lijken een afwachtende houding aan te nemen aan tafel, hopend dat de ander begint. Misschien is het een momentopname?

Ik merk dat als ik naar hun leven vraag ze behoorlijk veel te vertellen hebben over wat ze hebben meegemaakt. Maar ik ontdek ook dat hun leven hiervoor, waar ze al een beetje afscheid van hebben genomen, niet meer zo zichtbaar is. Omdat ze hun verhalen niet zo vaak meer (kunnen) delen dreigt dat gezonde stuk uit beeld te raken en vergeten te worden. Zonde. Terwijl ze allemaal graag vertellen over dat leven, als je er de tijd en aandacht voor kunt nemen. Met trots. En vaak zitten we dan nog maar met een paar mensen in de eetzaal, omdat we de tijd zijn vergeten, en de rest al vertrokken is.

Zo kom ik op het idee om gast-eters te introduceren. Mensen van buiten (van jong tot oud) die net als ik nieuwsgierig zijn naar die levens, er de volle aandacht op willen richten, geanimeerd luisteren en verder vragen, niet bang zijn voor een beetje diepgang. En die ook telkens bij andere mensen durven aan te schuiven, zodat er geen nieuwe vaste patronen ontstaan maar een bruisend restaurant waar mensen helemaal zichzelf kunnen zijn en eigenlijk niet van tafel willen… Hoe mooi zou dat niet zijn?

foto’s: Sandra Schouten

2 Reacties

  1. Petra

    Mooi idee! Een training Ik Luister Je Groot zou wellicht ook een optie zijn? Hoe kunnen de bewoners leren elkaar al luisterend te laten stralen en excelleren? 🙂

    Antwoord
  2. Vera Broos

    Ja mooi idee, gast-eters!

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Pin It on Pinterest

Share This