wie stout is, krijgt toch lekkers
Vol verwachting klopt mijn hart als ik op 5 december 2010 de gevangenis van Lelystad binnen stap. In mijn tassen zitten tientallen kleine jute zakjes die gelabeld zijn met geMOEDsrust. In die zakjes zitten drie kwetsbare peperkoekjes: een handje, een engel en een hartje. Koekjes die vragen stellen. Vragen over hun & hét leven.
hoe proeft ons landschap?
We zijn gekleed in feestelijke, licht absurde dassen met daarop geweldige tekeningen die Edward en Sem gemaakt hebben van de tuin. Zo horen we bij elkaar als gastheren & – vrouwen en is ook meteen duidelijk dat het GEEN gewone dag is.
verwonderd duin
Het is een dag met woest Hollands weer: flinke wind, gruwelijk mooie wolken, donkere luchten én zon. Tijdens het opbouwen vallen er zelfs een paar serieuze buien. Vandaag heb ik mijn eigen duinpan om te onderzoeken hoeveel BOShonger mensen aan kunnen.
de geurexpeditie
Ze arriveren verwachtingsvol en deels onwetend: de deelnemers aan de geurexpeditie. De spanning stijgt als ze horen wat ze te wachten staat. De neuzen worden gesnoten en ze drinken een geurig watertje. Ik brandt een strookje Armeens geurpapier om in de stemming te komen en het atelier in te wijden. Dan vertrekken ze, los van elkaar, gewapend met een instructieboekje met de route en opdrachten om hun eigen geuronderzoek te doen. Ze kijken, ruiken, beschrijven, fotograferen en tekenen.
2: de openingsborrel
Aan het eind van de eerste week van mijn werkperiode in ‘verzorgingshuis’ Wilgenhof besluit ik een theatrale openingsborrel te geven met verbindingscocktails in mijn mobiele atelier. Het is een van de laagdrempelige manieren om mensen bij mijn onderzoek naar het THUISGEVOEL te betrekken, naast de gesprekskoekjes die ik uitdeel, het groeten en aanspreken van mensen op straat en het aanhaken bij activiteiten.
7: wie gaat er over mijn eten?
Eten roept altijd emoties op, of je iets nu lekker vind of niet. Eten speelt ook een belangrijke rol in je ergens THUIS voelen. Geur en smaak zijn verbonden met je verleden, waardoor je je vertrouwd en veilig kan voelen. Als je voor je eten (deels) afhankelijk bent van anderen dan is dat een spannende relatie. Zeker als je niet veel alternatieven hebt. Dan ben je kwetsbaar. Hoe kom en blijf je met elkaar in gesprek over je voedsel en de eetomstandigheden?
