Het is een spannend en mooi moment als het KUNSTBLOK landt, de container die dienst doet als mijn mobiele atelier voor de komende zeven weken. Ik ben in ‘verzorgingshuis’ Wilgenhof in het centrum van Eindhoven, een wooncomplex voor meer dan 400 ouderen die deels ook zorg ontvangen. De komende weken ga ik als kunstenaar onderzoek doen naar het THUISGEVOEL van de bewoners en wat zij hierin belangrijk vinden. Ook onderzoek ik hoe ik zelf in kan voegen, als tijdelijke bewoner op deze bijzondere plek.

Kun je tijd maken, vinden, laten bewegen of verdwijnen, loslaten, verliezen of vloeibaar laten worden? We onderzoeken het tijdens een mee-werk-week die ik samen met een activiteitenbegeleider/ kunstzinnig therapeut doorbreng in een verpleeghuis.

We zijn gekleed in feestelijke, licht absurde dassen met daarop geweldige tekeningen die Edward en Sem gemaakt hebben van de tuin. Zo horen we bij elkaar als gastheren & – vrouwen en is ook meteen duidelijk dat het GEEN gewone dag is.

Deze vraag dringt zich aan mij op nadat ik een ochtend meeloop met een senior organisatieadviseur van Twijnstra Gudde terwijl zij samen met haar collega verschillende teamleden van een organisatie voor Waterbeheer begeleidt in een aanbestedingstraject. Ik zie een zelfverzekerde vrouw die, zelfs wanneer zij niet in de ruimte aanwezig is, het proces vlekkeloos weet te sturen en met gemak invloed en gezag afdwingt door haar deskundigheid. Iedereen lijkt te gedijen in dit verhaal, maar zij wil dit dus anders….

Geregeld denk ik hierover na, tijdens het onderzoek dat ik doe naar het THUISGEVOEL van de bewoners in ‘verzorgingshuis’ Wilgenhof. En wat heb ik hier dan voor nodig? Je THUIS voelen begint bij je fysieke omgeving. Het huis ken ik inmiddels goed genoeg om er niet meer te verdwalen. De vertrouwdheid met het gebouw, haar kuren en de mensen die er wonen en werken helpen me mijn plek te vinden, om in te kunnen voegen in het grotere geheel.

Ze arriveren verwachtingsvol en deels onwetend: de deelnemers aan de geurexpeditie. De spanning stijgt als ze horen wat ze te wachten staat. De neuzen worden gesnoten en ze drinken een geurig watertje. Ik brandt een strookje Armeens geurpapier om in de stemming te komen en het atelier in te wijden. Dan vertrekken ze, los van elkaar, gewapend met een instructieboekje met de route en opdrachten om hun eigen geuronderzoek te doen. Ze kijken, ruiken, beschrijven, fotograferen en tekenen.