Kun je tijd maken, vinden, laten bewegen of verdwijnen, loslaten, verliezen of vloeibaar laten worden? We onderzoeken het tijdens een mee-werk-week die ik samen met een activiteitenbegeleider/ kunstzinnig therapeut doorbreng in een verpleeghuis.

Geregeld denk ik hierover na, tijdens het onderzoek dat ik doe naar het THUISGEVOEL van de bewoners in ‘verzorgingshuis’ Wilgenhof. En wat heb ik hier dan voor nodig? Je THUIS voelen begint bij je fysieke omgeving. Het huis ken ik inmiddels goed genoeg om er niet meer te verdwalen. De vertrouwdheid met het gebouw, haar kuren en de mensen die er wonen en werken helpen me mijn plek te vinden, om in te kunnen voegen in het grotere geheel.

Deze vraag dringt zich aan mij op nadat ik een ochtend meeloop met een senior organisatieadviseur van Twijnstra Gudde terwijl zij samen met haar collega verschillende teamleden van een organisatie voor Waterbeheer begeleidt in een aanbestedingstraject. Ik zie een zelfverzekerde vrouw die, zelfs wanneer zij niet in de ruimte aanwezig is, het proces vlekkeloos weet te sturen en met gemak invloed en gezag afdwingt door haar deskundigheid. Iedereen lijkt te gedijen in dit verhaal, maar zij wil dit dus anders….

Ze arriveren verwachtingsvol en deels onwetend: de deelnemers aan de geurexpeditie. De spanning stijgt als ze horen wat ze te wachten staat. De neuzen worden gesnoten en ze drinken een geurig watertje. Ik brandt een strookje Armeens geurpapier om in de stemming te komen en het atelier in te wijden. Dan vertrekken ze, los van elkaar, gewapend met een instructieboekje met de route en opdrachten om hun eigen geuronderzoek te doen. Ze kijken, ruiken, beschrijven, fotograferen en tekenen.

Mijn mobiele atelier staat voor de ingang van het ’verzorgingshuis’. Op de parkeerplaats. De hele dag rijden er auto’s af en aan, komt er bezoek, arriveren er medewerkers en vrijwilligers en schuifelen de bewoners voorbij, met rollators, in de rolstoel, met een stok of met een hondje, op de fiets of met de brommer, of nog kwiek ter been. Het merendeel van de mensen die hier wonen is boven de 80, een grote groep is zelfs 90 plus. Gelukkig zijn het nieuwsgierige mensen, die willen weten wat ik hier kom doen.

Aan het eind van de eerste week van mijn werkperiode in ‘verzorgingshuis’ Wilgenhof besluit ik een theatrale openingsborrel te geven met verbindingscocktails in mijn mobiele atelier. Het is een van de laagdrempelige manieren om mensen bij mijn onderzoek naar het THUISGEVOEL te betrekken, naast de gesprekskoekjes die ik uitdeel, het groeten en aanspreken van mensen op straat en het aanhaken bij activiteiten.