1. ik ben de tijd

1. ik ben de tijd

Kun je tijd maken, vinden, laten bewegen of verdwijnen, loslaten, verliezen of vloeibaar laten worden? We onderzoeken het tijdens een mee-werk-week die ik samen met een activiteitenbegeleider/ kunstzinnig therapeut doorbreng in een verpleeghuis.

hoe safe MOET het spel gespeeld worden?

hoe safe MOET het spel gespeeld worden?

Deze vraag dringt zich aan mij op nadat ik een ochtend meeloop met een senior organisatieadviseur van Twijnstra Gudde terwijl zij samen met haar collega verschillende teamleden van een organisatie voor Waterbeheer begeleidt in een aanbestedingstraject. Ik zie een zelfverzekerde vrouw die, zelfs wanneer zij niet in de ruimte aanwezig is, het proces vlekkeloos weet te sturen en met gemak invloed en gezag afdwingt door haar deskundigheid. Iedereen lijkt te gedijen in dit verhaal, maar zij wil dit dus anders….

kunstenaarsmindset in de zorg

kunstenaarsmindset in de zorg

Kwaliteit. In mijn werk streef ik hier voortdurend naar. Daarom ben ik blij verrast wanneer een grote zorgorganisatie me vraagt om deel te nemen aan hun visitatieteam, om te komen proeven van hun visie en realisatie en om in gesprek te gaan over de kwaliteit die zij beogen.

8: regels & rituelen

8: regels & rituelen

Overal waar mensen dicht op elkaar samen leven ontstaan (ongeschreven) regels & rituelen: om houvast en bescherming te creëren maar ook om vorm te geven aan wat mensen belangrijk vinden, aan hoe ze willen leven. Wanneer is een regel dwangmatig en beneemt het je de vrijheid om je THUIS te kunnen voelen en wanneer helpt het je om invulling en betekenis aan het collectieve leven te geven?

7: wie gaat er over mijn eten?

7: wie gaat er over mijn eten?

Eten roept altijd emoties op, of je iets nu lekker vind of niet. Eten speelt ook een belangrijke rol in je ergens THUIS voelen. Geur en smaak zijn verbonden met je verleden, waardoor je je vertrouwd en veilig kan voelen. Als je voor je eten (deels) afhankelijk bent van anderen dan is dat een spannende relatie. Zeker als je niet veel alternatieven hebt. Dan ben je kwetsbaar. Hoe kom en blijf je met elkaar in gesprek over je voedsel en de eetomstandigheden?

6: kan ik me hier thuis voelen?

6: kan ik me hier thuis voelen?

Geregeld denk ik hierover na, tijdens het onderzoek dat ik doe naar het THUISGEVOEL van de bewoners in ‘verzorgingshuis’ Wilgenhof. En wat heb ik hier dan voor nodig? Je THUIS voelen begint bij je fysieke omgeving. Het huis ken ik inmiddels goed genoeg om er niet meer te verdwalen. De vertrouwdheid met het gebouw, haar kuren en de mensen die er wonen en werken helpen me mijn plek te vinden, om in te kunnen voegen in het grotere geheel.

5: wat voegen je zintuigen toe?

5: wat voegen je zintuigen toe?

Taal is een van de belangrijkste manieren waarmee we ons uiten en communiceren. Toch blijkt taal niet altijd toereikend in complexe situaties of kan de interpretatie van woorden ervoor zorgen dat je elkaar anders begrijpt. Dat is een van de redenen waarom ik graag voedsel, geur en zintuigen inzet om verbindingen te leggen, essenties op een andere manier over te brengen en mensen op een dieper niveau te laten voelen en ervaren wat bepaalde woorden of uitspraken ook kunnen betekenen.

4: het onderzoek

4: het onderzoek

In het ‘verzorgingshuis’ doe ik theatraal en zintuiglijk onderzoek naar het THUISGEVOEL van de ruim 400 bewoners. Daarvoor heb ik drie vragen bedacht: Voelt u zich hier thuis? Wat is hierin belangrijk voor u? en Als het uw eerste dag zou zijn hier, hoe zou u dan ontvangen willen worden? Deze vragen schrijf ik op het raam van mijn mobiele atelier, zodat ze er altijd zijn. Ook print ik ze op vele vellen papier, waaraan ik gesprekskoekjes met liefdesbevorderende kruiden bevestig. Ik garandeer de mensen dat hun antwoorden anoniem blijven en dat ze zowel het formulier kunnen invullen als hun verhaal persoonlijk aan mij komen vertellen. Ik ga het hele huis door met mijn vragen… ook op de parkeerplaats, voor de deur, ontstaan veel mooie, bijna toevallige gesprekken.

3: de luisteraar

3: de luisteraar

Mijn mobiele atelier staat voor de ingang van het ’verzorgingshuis’. Op de parkeerplaats. De hele dag rijden er auto’s af en aan, komt er bezoek, arriveren er medewerkers en vrijwilligers en schuifelen de bewoners voorbij, met rollators, in de rolstoel, met een stok of met een hondje, op de fiets of met de brommer, of nog kwiek ter been. Het merendeel van de mensen die hier wonen is boven de 80, een grote groep is zelfs 90 plus. Gelukkig zijn het nieuwsgierige mensen, die willen weten wat ik hier kom doen.

2: de openingsborrel

2: de openingsborrel

Aan het eind van de eerste week van mijn werkperiode in ‘verzorgingshuis’ Wilgenhof besluit ik een theatrale openingsborrel te geven met verbindingscocktails in mijn mobiele atelier. Het is een van de laagdrempelige manieren om mensen bij mijn onderzoek naar het THUISGEVOEL te betrekken, naast de gesprekskoekjes die ik uitdeel, het groeten en aanspreken van mensen op straat en het aanhaken bij activiteiten.

1: ik ben binnen!

1: ik ben binnen!

Het is een spannend en mooi moment als het KUNSTBLOK landt, de container die dienst doet als mijn mobiele atelier voor de komende zeven weken. Ik ben in ‘verzorgingshuis’ Wilgenhof in het centrum van Eindhoven, een wooncomplex voor meer dan 400 ouderen die deels ook zorg ontvangen. De komende weken ga ik als kunstenaar onderzoek doen naar het THUISGEVOEL van de bewoners en wat zij hierin belangrijk vinden. Ook onderzoek ik hoe ik zelf in kan voegen, als tijdelijke bewoner op deze bijzondere plek.

in- of outsider?

in- of outsider?

In één weekend bezocht ik Better Safe Than Sorry van Merel Smitt, waarin ik uitgenodigd werd om de rol van gevaarlijke buitenstaander te onderzoeken, én HUIS van Suze Milius waarin ik als enige bezoeker binnen 5 minuten op aangename wijze gedwongen werd om binnenstaander te zijn in een familie die ik daarvoor nog nooit gezien had en daar ook naar te handelen.

de geurexpeditie

de geurexpeditie

Ze arriveren verwachtingsvol en deels onwetend: de deelnemers aan de geurexpeditie. De spanning stijgt als ze horen wat ze te wachten staat. De neuzen worden gesnoten en ze drinken een geurig watertje. Ik brandt een strookje Armeens geurpapier om in de stemming te komen en het atelier in te wijden. Dan vertrekken ze, los van elkaar, gewapend met een instructieboekje met de route en opdrachten om hun eigen geuronderzoek te doen. Ze kijken, ruiken, beschrijven, fotograferen en tekenen.

hoe proeft ons landschap?

hoe proeft ons landschap?

We zijn gekleed in feestelijke, licht absurde dassen met daarop geweldige tekeningen die Edward en Sem gemaakt hebben van de tuin. Zo horen we bij elkaar als gastheren & – vrouwen en is ook meteen duidelijk dat het GEEN gewone dag is.

wie stout is, krijgt toch lekkers

wie stout is, krijgt toch lekkers

Vol verwachting klopt mijn hart als ik op 5 december 2010 de gevangenis van Lelystad binnen stap. In mijn tassen zitten tientallen kleine jute zakjes die gelabeld zijn met geMOEDsrust. In die zakjes zitten drie kwetsbare peperkoekjes: een handje, een engel en een hartje. Koekjes die vragen stellen. Vragen over hun & hét leven.

verwonderd duin

verwonderd duin

Het is een dag met woest Hollands weer: flinke wind, gruwelijk mooie wolken, donkere luchten én zon. Tijdens het opbouwen vallen er zelfs een paar serieuze buien. Vandaag heb ik mijn eigen duinpan om te onderzoeken hoeveel BOShonger mensen aan kunnen.

Pin It on Pinterest