wie stout is…

wie stout is, krijgt toch lekkers

okt 26, 2016 | aandacht geven | 0 Reacties

Vol verwachting klopt mijn hart als ik op 5 december 2010 de gevangenis van Lelystad binnen stap. In mijn tassen zitten tientallen kleine jute zakjes die gelabeld zijn met geMOEDsrust. In die zakjes zitten drie kwetsbare peperkoekjes: een handje, een engel en een hartje. Koekjes die vragen stellen. Vragen over hun & hét leven. Wat is goed? Wat is fout? Heb je hoop of ben je juist wanhopig? En de belangrijkste: wat zegt je hart? Hoe zal erop gereageerd worden…?

Ik parkeer de zakjes op een groot rood fluwelen hart onder het altaar in het stiltecentrum. De mannen komen binnen en geven me een hand. Sommigen stevig en met een nieuwsgierige blik, anderen kijken weg. Ik ben verrast door de persoonlijke intro. Tijdens de dienst wordt deze open sfeer voortgezet. De mannen hebben hun eigen inbreng. Een gevangene zingt een ontroerend lied over Ierland, een ander wil graag aandacht vragen voor zijn moeder die op de uitslag van haar kanker wacht. Er is tijd voor bezinning en er is humor. De gevangenen zijn aangenaam alert en betrokken.

de vergelijking Sinterklaas versus God valt gunstig uit voor God omdat die gelukkig aan herkansingen doet

Als dominee & theatermaker Harry Brandsma ingaat op de vergelijking Sinterklaas & God valt die gunstig uit voor God omdat die gelukkig aan herkansingen doet. En dus krijgen de gevangenen vandaag toch een kado. Iets wat voor hen niet altijd eenvoudig is, ontvangen. Je moet je openstellen, kwetsbaar zijn. Niet nadenken of er iets tegenover zou moeten staan, maar gewoon ontvangen.

De dienst wordt afgerond en er is tijd om samen koffie te drinken. Ik raak in gesprek met een man die de koekjes aan zijn celmaten wil geven. Een bijzonder gebaar. Hij vertelt dat hij moslim is geworden. Ik vraag hem of nog aan rust en stilte toekomt, met al die mensen zo dicht op elkaar. Hij verzekert me dat ze goede afspraken kunnen maken en elkaar tegemoet komen en dat dit eigenlijk niet veel anders is als toen hij nog met zijn moeder een huishouden runde. Ik word weggeroepen door een andere gevangene die weten wil hoe ik hier toe gekomen ben? We raken in gesprek en hij kan niet nalaten me te adviseren om deze koekjes te gebruiken om een nieuwe pepernotenlijn uit te brengen zodat ik nog maar één maand per jaar hoef te werken.

Ik ben blij met de open houding waarmee ik tegemoet wordt getreden en de mannen die me persoonlijk komen bedanken en hun waardering uitspreken. Ik heb de koekjes samen mijn familie gebakken. Nu blijkt dat alles mooi in elkaar past: alle aandacht en zorg die in deze kwetsbare koekjes zit, gaat naar mensen die op deze dag niet bij hun eigen familie kunnen zijn. Dat dit zwaar kan zijn bewijst een jonge man die twee jaar geleden zijn dochtertje heeft verloren maar nu niet naar haar graf kan om te rouwen.

Als ik buiten kom straalt de zon tegen een strakblauwe lucht op een ijskoude winterdag.

foto’s: Sandra Schouten

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Pin It on Pinterest

Share This